[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Joanna Chmielewska
Lekarstwo na miłość
Sfilmowane opowieści Joanny Chmielewskiej
1
Wielokrotnie zadawano mi dwa pytania. Pierwsze, dlaczego nie kręci się filmów z moich
książek. I po drugie, czy ktoś już tego próbował.
Na drugie pytanie potrafię odpowiedzieć nawet dość dokładnie, co do pierwszego natomiast
mam zdanie chwiejne i nie bardzo porządnie wyrobione.
Najwięcej zdziwienia budziło „Całe zdanie nieboszczyka”. Słyszałam opinie, że jest szalenie
filmowe, powinno sieje nakręcić, byłaby to sama przyjemność. Zgadza się, obmyślane było
obrazami, akcji tam dużo, tylko wybierać wydarzenia! Odraza jednak okazywało się, że nic z
tego nie będzie, bo film byłby zbyt kosztowny, nie mamy tyle pieniędzy, same plenery, co
najmniej Jugosławia, o Brazylii nie ma nawet co marzyć, a Jugosławia to też waluty
wymienialne i nikt na to nie pójdzie. W porządku, brak pieniędzy to argument nie do zbicia,
„Nieboszczyk” ze względów praktycznych odpada, ale takie na przykład „Wszystko
czerwone…”?
„
Wszystko czerwone” chciała kręcić telewizja, ściśle biorąc, nie instytucja, tylko jednostka
ludzka tam zatrudniona, nie pamiętam już kto. Zaproponowano mi napisanie scenariusza,
napisałam, dostarczyłam, po czym wezwano mnie na rozmowę. Pan kierownik redakcji, który,
na szczęście, zapomniałam, jak się nazywał, wyjaśnił mi naukowo, że z tego utworu filmu
zrobić się nie da. Pomija już kwestię wystaw sklepowych i duńskich napisów, ale tam się
pokazują nogi. Same nogi, głowy pałętają się oddzielnie, nie wiadomo, co do kogo należy,
widz nie dopasuje tych głów do nóg, to za trudne, telewizja nie posiada takich szalonych
możliwości technicznych, te głowy i nogi za daleko od siebie. Prawie uwierzyłam, że w
telewizji pokazuje się wyłącznie nogi wprost z głów wyrastające, poniechałam tematu i
oddaliłam się pośpiesznie z przyczyn, jak sądzę, zrozumiałych.
Istnieje w tym interesie jeden prawdziwy szkopuł. Podstawową sprawą dla stworzenia i
prezentacji obrazu jest sposób patrzenia i sposób widzenia. Film robi reżyser i on decyduje o
ostatecznym kształcie dzielą. Nie spotkałam jeszcze reżysera, który by widział to samo co ja.
Jako przykład kliniczny może służyć słowo „ogrodzenie”. Podoba mi się ten przykład i
używam go często. Ogrodzenie, hasło wywoławcze, i natychmiast ja widzę walący się,
drewniany parkan z połamanych sztachetek, a reżyser elegancko ostrzyżony żywopłot. Albo
siatkę w ramach na podmurówce. Albo odwrotnie, on zdewastowany i nadkruszony mur z
cegieł, a ja stalowe zawijasy, ręcznie kute i złocone. I już zaczynamy się rozchodzić w dwie
przeciwne strony.
Pewien młody człowiek, którego nazwiska też, chwalić Boga, nie pamiętam, reżyser
początkujący, zaproponował mi współpracę przy filmie ze „Zwyczajnego życia”. Z drobnymi
zmianami. Tereska powinna mieszkać w takim wielkim, beznadziejnym mrówkowcu… jak w
tym mrówkowcu miała rąbać drzewo i do czego to drzewo miało być?… a oczywiście, drzewo
też musimy wyrzucić… Jako pierwszy obraz on widzi na ekranie takie potwornie wielkie,
surrealistyczne oko…
W tym miejscu przerwałam rozmowę i zwróciłam mu grzecznie uwagę, że może sam napisać
całkowicie dowolny utwór i nakręcić z niego film, bohaterem będzie rosół, oka ma i nic nie
stoi na przeszkodzie, żeby je pokazywać, ale co ja mam z tym wspólnego? Piszę swoje, on
swoje i wcale nie jesteśmy sobie wzajemnie potrzebni. Po namyśle przyznał mi chyba
słuszność, bo dał spokój tak „Zwyczajnemu życiu”, jak i mojej osobie.
2
W grę wchodziły jeszcze dwa utwory — „Wszyscy jesteśmy podejrzani” i „Lesio”, ale tu
wysunięto niepewną supozycję, że lepiej byłoby może przenieść akcję do kopalni, albo do
PGR–u, bo biuro projektów jest niedostatecznie malownicze. Zdaje się, że wszystkim
reżyserom moja twórczość podoba się ogromnie i tylko należy ją całkowicie zmienić…
No i proszę, ciekawa rzecz, dlaczego z moich książek nie kręci się filmów…?
Na pierwsze pytanie odpowiedziałam. Co do pytania drugiego, efekt kręcenia poniższej
powieści wszyscy mogą zobaczyć na własne oczy. Normalne, nie surrealistyczne. Z „Klina”
wyszło „Lekarstwo na miłość”.
Żeby nie było nieporozumień, z góry i na wstępie oświadczam, że pana Jana Batorego bardzo
lubiłam, ceniłam wysoko, zachwycały mnie jego pomysły, miałam dla niego mnóstwo uznania
i kłóciłam się z nim zażarcie i dziko, walczyłam pazurami i zębami, ze wszystkich sil i pełną
parą. On ze mną też.
Zespól „Syrena” w Filmie Polskim zaproponował mi ekranizację „Klina”, zaproponował
nawet napisanie scenariusza, ale nie miałam odwagi robić tego sama. Może należało, trudno,
przepadło. Nie umiałam wykombinować sposobu, w jaki można by zaprezentować myśl, o ile
to, co działo się w głowie bohaterki, tym szlachetnym mianem da się określić. Nie byłam
pewna co i jak pokazywać z tego dalszego sensacyjnego ciągu. Licząc na doświadczenie i
wiedzę reżysera, uznałam niejako jego prawa, zdecydowałam się na współpracę i na własnej
skórze odczułam odmienność spojrzenia. Od początku do końca pisaliśmy ten scenariusz
razem, pan Batory i ja, odbiegając od siebie w coraz Żywszych podskokach…
3
Lekarstwo na miłość
(scenariusz)
Zadzwonił telefon i Joanna chwyciła słuchawkę.
— Słucham?…
W słuchawce zabrzmiał nieco zachrypnięty głos:
— Z kierownikiem Sureckim!
— Pomyłka — odparła i odłożyła słuchawkę. Usiadła na tapczanie i oparła się o poduszki, ale
natychmiast się zerwała, bo znów zadzwonił telefon.
— Słucham…
— O, cholera, to znowu pani? — powiedział w telefonie ten sam co poprzednio zachrypnięty
głos i połączenie zostało przerwane.
Joanna odłożyła słuchawkę i zamyśliła się ponuro: „Nie ma co się dłużej oszukiwać… Jeżeli
do tej pory nie zadzwonił, to już nie zadzwoni… Gdyby mu chociaż odrobinę na mnie
zależało, to by zadzwonił natychmiast po przyjeździe… Albo przynajmniej następnego dnia!
Ale nie trzy dni, nie te trzy koszmarne dni…”. Dzwonek telefonu wyrwał ją z zamyślenia.
— Słucham? — powiedziała z nową nadzieją.
— Joanna? — spytał kobiecy głos.
— Tak — odparła, tracąc natychmiast entuzjazm.
— To ja — powiedziała bardzo przejęta Janka. — Zgadnij, kogo przed chwilą widziałam! —
mówiąc to pilnie spoglądała w bok.
— Nie wygłupiaj się — mruknęła Joanna. — O co ci chodzi?
— O Janusza — odparła Janka tajemniczo. — Jest w Warszawie…
Na Joannie ta wiadomość nie zrobiła żadnego wrażenia.
— Wiem — odparła ponuro.
— Dzwonił?
— Jeszcze nie — powiedziała jeszcze bardziej ponuro. — A skąd wiesz, że jest?
4
— Widziałam go. Szłam do banku… Bo ja teraz dzwonię z banku i koło Grandu…
W tym momencie Janka nagle zamilkła i pilniej wytrzeszczyła oczy.
— Muszę lecieć, mój numerek świecił Potem zadzwonię alt wpadnę… Cześć!…
Odwiesiła słuchawkę i popędziła do okienka, nad którym zapaliła się liczba 435.
W dużej hali, przez którą biegła, panował ożywiony ruch. Przy okienkach tłoczyli się kasjerzy
i kasjerki przedsiębiorstw, podejmujący pieniądze na wypłatę. Milionowe sumy przechodziły
z rąk do rąk. Starszy, solidnie wyglądający pan postawił na parapecie okienka sporą walizkę i
starannie wypełniał ją paczkami pięćsetek, podawanymi przez kasjera. Dwaj uzbrojeni
strażnicy z ochrony przypatrywali się temu z doskonałą obojętnością W ogóle ludzie,
znajdujący się tutaj, najwidoczniej tracili zainteresowanie dla pieniędzy. Dwaj panowie
przechodzący obok ledwie rzucili okiem na wypełnioną pięćsetkami walizkę, a to z wielką
uwagą zaczęli studiować znajdujące się obok ogłoszenia PKO.
Starszy pan zamknął walizkę i ruszył ku wyjściu, eskortowany przez strażników. Panowie
czytający ogłoszenia również zabrali się do odejścia. Cała grupka zbliżała się właśnie do
obrotowych drzwi gdy stojący obok nich mężczyzna, zajęty wertowaniem „Życia Warszawy”,
szybkim ruchem zasłonił gazetą twarz starszego pana i pchnął go w objęcia strażników, a
sam, porwawszy walizkę, zniknął za drzwiami.
Stało się to tak nagle, że wszyscy, ze strażnikami włącznie, zamarli ze zdumienia, jedynie
czterech panów okazało nadzwyczajną przytomność umysłu. Byli to dwaj panowie, którzy
studiowali ogłoszenia, oraz dwaj inni, którzy weszli właśnie na salę. Wszyscy czterej z
okrzykami: „Złodziej, złodziej, łapać go!” — rzucili się ku obrotowym drzwiom.
Nieszczęściem każda dwójka pobiegła do innego skrzydła, na skutek czego drzwi zostały
dokładnie unieruchomione. Krzyki starszego pana oraz zmieszane głosy panów przy drzwiach
i strażników, którzy już też włączyli się do akcji, zaalarmowały resztę osób, znajdujących się
na sali. Janka odwróciła się od okienka i popędziła do drzwi, gdzie zebrał się już tłum.
Podniósł się zgiełk, zabrzmiały dzwonki alarmowe. Na domiar złego w zamieszaniu jeden z
panów, najwidoczniej przez nieuwagę, wsadził palec między drzwi i krzyczał teraz:
— Uwaga, palec, palec! O rany, mój palec!…
Te rozpaczliwe okrzyki zatrzymały na chwilę całą akcję.
Tymczasem złodziej skręcił za róg banku i nagle zwolnił kroku. Naprzeciwko szedł milicjant.
Złodziej wyjął chusteczkę i starannie zaczął wycierać nos, zasłaniając przy tym pół twarzy.
Minął milicjanta i przyśpieszył kroku, bo zza rogu rozległy się okrzyki goniących. Spojrzał na
numery domów i skręcił w najbliższą bramę.
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

gackt-camui.opx.pl